Een eiland kan niet huilen
De laatste decennia hebben grote veranderingen laten zien in onze samenleving en in het kielzog daarvan is ook de manier waarop de mensen met elkaar omgaan, met elkaar leven grondig gewijzigd. Veel mensen vinden dat daardoor het leven kouder is geworden, onpersoonlijker, en het veel bezongen 'ik-tijdperk' heeft velen een gevoel van onzekerheid gegeven. De waarden en normen die zo lange tijd een levenspatroon vormden, zijn op de helling komen te staan, en velen zoeken naar een nieuwe vorm van leven, waarin zij zich veilig kunnen voelen.
Joke Forceville-van Rossum, van wie Ambo eerder Dagen van na-bestaan (achtste druk 1985) en Oud Blauw (vierde druk 1985) publiceerde, laat in Een eiland kan niet huilen allerlei vormen van menselijke relaties de revue passeren. Zij schrijft over het gezin, moederschap en vaderschap, over erotiek en seksualiteit, over huwelijk en samenwonen, over echtscheiding en alleen staan, over homoseksualiteit, over celibaat en vriendschap, over de dood van een kind en de dood van een partner, en tenslotte over het bejaard zijn. Zij laat vooral zien dat het gesprek dat wij met de mensen om ons heen aangaan, het meest wezenlijke is voor onze relaties. Want, zo zegt zij, een mens zonder woorden is maar een eiland, en een eiland leeft niet, kan geen vreugde uiten, geen verdriet.