Gestolen jaren
Sean lijkt een normale baby, behalve dat hij veel huilt en absoluutniet opgepakt en geknuffeld wil worden. Zijn ouders, Judy en RonBarron, denken dat het vanzelf wel zal overgaan.Maar als hij ouder wordt, ontwikkelt Sean steeds vreemderegewoontes. Zo kan hij zich urenlang vermaken door aan het tapijtte peuteren, en zegt hij niet `ik' maar `hij' als hij zichzelfbedoelt. Seans ouders moeten de waarheid onder ogen zien: er isiets heel erg mis met hun kind.
Diverse artsen die zij om advies vragen, weten met Sean geen raad.Uiteindelijk vinden zij een dokter die hun kan vertellen wat er metSean aan de hand is: hij lijdt aan een ongeneeslijkeziekte die alleen maar erger kan worden - Sean is autistisch.Hij adviseert hun Sean in een tehuis onder te brengen.Maar hoewel het vrijwel onmogelijk is met Sean in één huis televen, peinzen Judy en Ron daar niet over.
Soms kunnen ze een glimp opvangen van het hulpeloze kind dat inhun vreemde zoon zit opgesloten. Dat sterkt hen in hun overtuigingdat Sean te helpen is. En najaren tobben slagen ze erin door hunliefde en bijna onmenselijke geduld Sean uit zijn eenzamegevangenis te bevrijden.
In GESTOLEN JAREN vertellen Sean en zijn moeder Judy afwisselend hun aangrijpende verhaal. Judy beschrijft haar wanhopige pogingen
om het bizarre gedrag van haar kind te begrijpen. En Sean vertelt
in levendige beelden over die vreselijke jaren die hem door
zijn mysterieuze ziekte werden ontstolen. Sean geeft een uiterst
fascinerend en emotioneel verslag, omdat hij zich alles herinnert:
zijn woede, zijn eenzaamheid en zijn vertwijfelde pogingen
om contact te krijgen met een ander mens.