Salvador Edward Luria werd in 1912 in Turijn geboren. Hij begon daar zijn academische carrière als arts, maar zijn hart ging uit naar de wetenschap, en langzaam werkte hij zich in in de studie van bacteriën, bacteriofagen en de moleculaire basis van de erfelijkheid. Via Rome trok li-ij naar Parijs, daar hij vanwege zijn joodse afkomst in het Italië van Mussolini weinig goeds te verwachten had. Vanuit Parijs wist hij nog juist op tijd de wijk te nemen naar de Verenigde Staten, voor de Duitsers die
stad binnenvielen. In Amerika zette hij zijn loopbaan voort aan de universiteiten van Columbia, Indiana en Illinois, om uiteindelijk te belanden op het beroemde Massachusetts Institute of Technology, waar hij nu directeur is van het Center for Cancer Research. In 1969 kreeg hij samen met Max Delbruck en Alfred Hershey de Nobelprijs voor Fysiologie.
Luria heeft van zijn autobiografie meer gemaakt dan alleen maar een opsomming van wetenschappelijke theorieën en prestaties. We leren hem kennen als compleet mens: met zijn intelligentie, maar ook met zijn emoties, zijn vriendschappen, zijn toewijding aan de wetenschap en zijn grote belangstelling voor kunst en zijn politieke activiteiten. Deze autobiografie is het openhartige levensverhaal van een man die altijd kritisch is blijven aankijken tegen de wereld, zowel binnen als buiten de wetenschap, en die zich steeds is blijven verwonderen over wat hij zag.
De volgende extensies worden ondersteund: png, jpeg, jpg, gif, txt, csv, pdf, doc, docx, rtf, xls, xlsx, ppt, pptx, odt, ods, eps.