Er zijn nog geen producten in jouw winkelwagen geplaatst.
A. Jelsma-Rippen // De rouwkreet...
Er zijn nog geen producten in jouw winkelwagen geplaatst.
De rouwkreet van de struisvogel
Het emancipatie-proces gaat toch door. Vrouwen worden mondiger. Huismussen, in veler ogen `burgertrutten met een gezin', worden huisduiven. Hoe verloopt dit proces nu in de kerk?
Spanningen tussen mannen en vrouwen, tussen broeders onderling, tussen leiding en basis, identiteitscrisis, verontrusting.
Wat komt er los, als in zo'n situatie aan een vrouw gevraagd wordt rekenschap af te leggen van haar geloof, haar liefde voor de kerk, haar hoop voor de dag van morgen?
Het heeft geen zin, zegt de schrijfster, een naïef-vroom boekje te schrijven en voorbij te gaan aan een wereld vol ongeloof, decadentie en machtsterreur. Ze gaat uitvoerig in op vragen die bij vrouwen leven. Ze spaart predikanten en priesters haar soms felle kritiek niet, vraagt vrouwen buiten de kerk of het evangelie wel zo ongeloofwaardig is, of het feminisme een (s)linkse manier is om het socialisme aan de vrouw te brengen, of een christelijke opvoeding een bakermat is voor jonge terroristen, of rooie vrouwen gelijk hebben als ze stellen dat het vrouwenprobleem een seksueel probleem is en of lesbisch worden nu een `lijden aan de tijd' is of een machtsmiddel met nieuwe celibataire mogelijkheden.
Dit boek verwoordt in een zeer persoonlijke stijl een groot verlangen naar een gemeenschap waarin geloof en liefde opnieuw geboren worden. Vrouwen schrijven zoals ze leven, wordt wel gezegd. Uitdagend, impulsief, soms wanhopig. Zo maakt de schrijfster op een `eigenzinnige vrouwelijke wijze' het testament op van de kerk. Het zal bij opening voor menigeen een verrassing zijn.
