Bernard Delfgaauw // Filosofie van de vervreemding als vervreemding van de filosofie (kok)

Uit het Woord vooraf:

„Filosofie wordt, althans door haar beoefenaren, meestal gezien

als een poging de vervreemding te reduceren. Het blijkt echter, dat

Descartes. Hume en Kant, die de richting van het moderne denken

bepaald hebben, juist hebben bijgedragen tot een versterking van

de vervreemding: zij hebben de mens van zijn lichaam, zijn hande-

len, zijn kennen vervreemd. (...)

Harry Mulisch brengt het gevoelen tot uitdrukking van.velen, die

zich in beginsel tot filosofie aangetrokken voelen; de filosofie gaat

nergens meer over. Zij is, uitzonderingen daargelaten, verworden

tot een onderonsje van spitsvondige geleerden, die praten over wat

alleen hen interesseert. Aan de oorsprong van deze ontwikkeling

staan Descartes, Locke, Hume en Kant. (...)

Hoe is het mogelijk de filosofie opnieuw tot leven te wekken? Zij

leeft nog steeds in de randgebieden, vooral in de wetenschapsfilo-

sofie, eveneens in de ethiek, diegeen randgebied, maar kerngebied

is. maar door het verliezen van het contact met de kern van ons

bestaan eveneens steeds meer naar de rand van de filosofie wordt

gedreven. Lukt het niet hei leven van de randgebieden terug te

brengen naar de kern. dan hoeven wij voorlopig niets van de

filosofie te verwachten. (…)"

De grootmeesters van het moderne denken als instigators van de

vervreemding. Een kritische en onthullende analyse van de theo-

rieën van Descartes, Hume en Kant.

Prof. dr. B.M.I. Delfgaauw was van 1947 tot 1961 docent wijs-

begeerte aan de Universiteit van Amsterdam en van 1961 tot

1982 hoogleraar in de wijsbegeerte aan de Rijksuniversiteit van

Groningen.

Eerder verscheen van hem bij Kok Agota Thomas van Aquino 119851,

De nucleaire dreiging lsamen met andere auteurs, 1985) alsmede zijn

vertaling met commentaar op Thomas van Aquino's 'De ente et

essentia', Over het zijnde en hel wezen (1986), en zijn vertaling van

Kant's 'Zum ewigen Frieden' met inleiding en commentaar.