,.Ik blijf bij je in de buurt. Gil, als je' me nodig hebt." Ik grinnikte. „Ik zal kreunen, als ik jou nodig heb." Ik kreunde zacht.
Ze lachte. „Je bent gek, Shell."
Ze streelde mijn corpus met een blik uit haar grote, smeltend stralende, ogen. Het volgende ogenblik trok ik haar tegen me aan.
,, Eindelijk lieten wij elkaar los, om op adem te komen. Lita scheen moeite te hebben om haar ogen open te houden. De mijne stonden waarschijnlijk glazig.
„Wel," zei ze, „dat was een lange kus...."
Ze maakte de zin niet af. Ze keek over mijn schouder; haar ogen werden groter en haar mond viel open. Ze slaakte een gil, die mijn knieën in gelatine deed veranderen. Ik stond als verstijfd, maar ik rukte me uit mijn halve verdoving los en keek om.
In de deuropening stond een man, met het postuur van een gorilla, nog geen twee meter van ons af. Het licht weerkaatste op de revolver in zijn hand, terwijl hij zorgvuldig snikte.... Ja, de schoft richtte op.... mijn maagstreek! Zoiets moest mij natuurlijk weer overkomen.
Ik leef nog en als U wilt weten hoe ik me uit die onmogelijke situatie redde, dan raad ik U aan dit boek te lezen,.