Stephen Marlowe////AVONTUUR IN BERLIJN(U.M.C.r198)

AVONTUUR IN BERLIJN

Lorelei Graber was een forse, welgeschapen, omvangrijk geboezemde nachtclub-zangeres, die de particuliere detective Chet Drum opscheepte met situaties zoals deze nog van geen enkele 'andere vrouw ondervonden had.
Lorelei vertrouwde Chet niet, hetgeen niets nieuws is, want in de „belegerde" stad Berlijn vertrouwt niemand iemand. En Lorelei bleef Chet Drum wantrouwen, ook en zelfs toen hij haar beloofde dat hij haar vader - die in eerste instantie over de Muur naar het westen had weten te ontkomen, maar vervolgens weer over de Muur naar Oost-Berlijn was ontvoerd - weer veilig en wel naar de vrije zone zou terugbrengen; zelfs toen Drum haar de tunnel liet zien, die onder de Brandenburger Tor gegraven werd, om de ontsnapping van driehonderd mensen uit de Sovjet-zone mogelijk te maken, bleef haar wantrouwen stand houden. Dat kwam doordat Lorelei Graber nu eenmaal niet haar vertrouwen wilde schenken aan een man, wie het er om te doen was te bewijzen dat haar vriendje als geheim agent een dubbele rol speelde en zich als een pingpongbal heen en weer liet kaatsen tussen het westen en het oosten van Berlijn. Lorelei met de omvangrijke boezem begon ongeduldig te worden. Ze zei met dat lichte accent: „Je lijkt wel een houten plank. Is dat nou de Amerikaanse manier van liefde bedrijven?" „Dat komt door de spanning van het wachten," legde ik uit. Honderden levens hingen op datzelfde moment aan de zijden draad van de weegschaal van het lot en wij konden, tot de volgende avond, slechts wachten.
„O ja, kunnen wij niets doen? Dat zou ik bepaald niet willen zeggen. Ken jij misschien de legende van het Walhalla?" „Die ken ik. Volgens die legende ging het zo: als Teutoonse krijgers als helden gevallen waren in de slag, kwamen allerlei forse meiskes ,met omvangrijke boezems aanrijden op reusachtige, witte paarden. Zij haalden die gesneuvelde krijgers op en brachten hen naar het Walhalla, waar Odin op hen wachtte en waar het genot hen beidde als schuimend, Duits bier.. . . „Non, vooruit dan, glimlachte Lorelei. „Ik heb nog nooit liefde bedreven met een Amerikaan."
,,Amerikaan?" mompelde ik met mijn lippen tegen haar hals. „Verdraaid, ik ben nu een Teutoonse krijger die met ere op het slagveld is gesneuveld ...:'
Ik hoorde haar giechelen, ik voelde haar lichaam beven. Ze zei: „O ja? Maar iedereen kan jou wel vertellen, dat je nog helemaal niet dood bent, hè?„

uitgeversmij.De Combinatie Rotterdam
real-reeks no.198