Ik kwam weer een beetje bij mijn positieven en daardoor konden mijn ogen nog niet veel onderscheiden, maar ik zag de twee dokters links van de draagbaar lopen, waarop ik in mijn dwangbuis lag uitgestrekt.
„Wat heeft dat te betekenen?" brulde ik. ,„Behoren jullie tot de staf of zijn jullie patiënten? Ik ben Shell Scott! Ik ben van beroep detective en ik ben niet gek! Zie ik er uit als een gek?" Ze keken zelfs niet op of om. Ik draaide mijn hoofd naar rechts en daar liep de kleine lieftallige vrouwelijke psychiater en haar figuur dreigde de gesteven uniform te ontstijven. Ze verdween plotseling uit mijn gezichtskring, doordat de draagbaar links afsloeg en ik in een kamertje terecht kwam, waar ik zonder enig ceremonieel op een ledikant werd gesmeten. Ik gilde als een waanzinnige en dat verbeterde de stemming ten opzichte van mij natuurlijk niet....
Zo begon mijn levensgevaarlijk avontuur in de, zaak van Arthur Trammei, de man die predikte over de verdorvenheid der mensen, doch wiens ziel verdorvener was dan die van de duivel zelf. Hoe hij zijn slachtoffers voornamelijk onder zijn jonge onervaren volgelingen zocht, hoop ik U in dit boek nader uiteen te zetten.