Stephen King//4 Seizoenen(poema)

4 Seizoenen

De ontsnapping
In elke gevangenis in Amerika zit wel zo iemand als ik, denk ik, - ik ben de man die iets voor je kan regelen. Dure sigaretten, een zakje stuff, als je daarvan houdt, een fles cognac om het eindexamen van je zoon of dochter te vieren, bijna alles eigenlijk... binnen redelijke grenzen natuurlijk. Dat is niet altijd zo geweest.
Ik kwam in Shawshank toen ik bijna twintig was, en ik ben een van de weinigen in onze knusse gemeenschap hier die bereid is toe te geven wat hij gedaan heeft. Ik heb een moord gepleegd. Ik heb een hoge levensverzekering afgesloten op mijn vrouw, die drie jaar ouder was dan ik, en vervolgens deed ik iets aan de remmen van de Chevrolet-coupé die haar vader ons voor ons huwelijk cadeau had gedaan. Het resultaat was precies waar ik op had gerekend, alleen had ik er niet op gerekend dat zij onderweg zou stoppen om de buurvrouw en het zoontje van de buurvrouw een lift te geven, de heuvel af en de stad in. De remmen begaven het en de auto schoot dwars door de bosjes rondom het stadsplein en ging steeds harder rijden.

De leerling
Hij zag eruit als een typische Amerikaanse jongen, zoals hij op zijn fiets met het hoge stuur door de straat van een buitenwijk fietste, en dat was hij ook: Todd Bowden, dertien jaar oud, een meter drieënzeventig lang, gwicht een gezonde drieënzestig kilo, haar met de kleur van rijpe maïs, blauwe ogen, gelijkmatige witte tanden, een licht gebruinde huid die nog niet eens werd ontsierd door de eerste schaduw van jeugdpuistjes. Hij glimlachte - een zomervakantieglimlach - terwijl hij, niet ver van zijn eigen huis, door de zon en de schaduw fietste. Hij zag eruit als het soort jongen dat een krantenwijkje zou kunnen hebben, en dat had hij dan ook - hij bezorgde de Santo Donato Clarion. Hij zag er ook uit als het soort jongen dat wenskaarten verkoopt om premies te krijgen en ook dat had hij gedaan. Het waren wenskaarten met je naam erop gedrukt - 'Jack en Mary Burke', of 'Don en Sally', of 'de familie Murchison'. Hij zag eruit als het soort jongen dat fluit onder het werk, en dat deed hij ook vaak. Hij kon trouwens heel aardig fluiten.

Het lijk
De belangrijkste dingen zijn het moeilijkst om te zeggen. Het zijn de dingen waarvoor je je schaamt, omdat woorden ze kleiner maken - woorden doen dingen die onbegrensd leken toen ze in je hoofd zaten, inkrimpen tot niets meer dan levensgroot als ze worden uitgesproken. Maar het is nog iets anders ook, geloof ik. De belangrijkste dingen liggen te dicht bij de plek waar je geheime hart begraven is, het zijn wegwijzers naar de schat die je vijanden graag zouden komen stelen. Bovendien kan het gebeuren dat je met veel pijn een onthulling doet, alleen om te merken dat de mensen je raar aankijken en helemaal niet begrepen hebben wat je zei, of waarom je het zelf zo belangrijk vond dat je bijna moest huilen toen je het zei. Dat is nog het ergste, denk ik. Wanneer het geheim binnenin opgesloten blijft. Ik was twaalf, bijna dertien, toen ik voor het eerst een dood mens zag. Het gebeurde in 1960, lang geleden... hoewel het me soms niet eens zo lang lijkt. Vooral niet in nachten waarin ik wakker word uit de droom waarin de hagel in zijn open ogen valt.

De ademhalingsmethode
Nominatie voor Best Novel bij World Fantasy 1983
Ik kleedde me op die avond iets haastiger aan dan gewoonlijk, dat geef ik toe - het sneeuwde, het waaide, het was bitter koud. Het was 23 december 197-, en ik vermoed dat er andere leden van de club waren die hetzelfde deden. Het is maar al te goed bekend dat het in New York op stormachtige avonden moeilijk is om aan een taxi te komen, dus ik bestelde van tevoren een taxi. Ik deed dit om half zes, terwijl ik om acht uur gehaald wilde worden - mijn vrouw trok haar wenkbrauwen op maar zei niets. Ik stond al om kwart voor acht onder de kap van het flatgebouw aan East-Fifty-eight Street, waar Ellen en ik sinds 1946 hadden gewoond, en toen de taxi vijf te laat was, merkte ik dat ik ongeduldig heen en weer stapte.