De sociale en religieuze identiteitsproblematiek in onze vaderloze cultuur
De woelige zestiger jaren liggen inmiddels al weer geruime tijd achter ons. De gezagsconflicten, sociale acties en democratiseringsbewegingen zijn herinnering geworden.
Steeds meer is in de zeventiger jaren het beeld gaan overheersen van een somber toekomstperspectief, van zogenaamde 'verrechtsing' en van de restauratie van de beproefde normen en opvattingen die door Provo, Hippies en Kabouters destijds zo aangevochten werden. Toch werkt de gezagscrisis van de zestiger jaren wel degelijk door in de huidige samenleving, maar op andere gebieden, zoals in de verschuivende mannen-en vrouwenrol, in de gewijzigde relaties tussen jongens en meisjes, in het feminisme en zeker ook in een veranderde religieuze beweging. Het gegeven dat in de zestiger jaren al zichtbaar werd, is het centrale gegeven van de moraal en opvattingen van de zeventiger jaren geworden: we leven in een vaderloze cultuur.
Maar de tragiek is dat in plaats van het eenzijdig vaderlijk autoritaire gezin nu het ongenuanceerd moederlijke- affectieve gezin is gekomen. Terwijl juist het verticale én het horizontale gezag beide nodig zijn en het onzin is dat alleen vaders van afstand en moeders van dichtbij dat gezag zouden kunnen uitoefenen.
Het afscheid van de vaderlijke maatschappij wordt ontsierd door heel wat misverstanden.
De volgende extensies worden ondersteund: png, jpeg, jpg, gif, txt, csv, pdf, doc, docx, rtf, xls, xlsx, ppt, pptx, odt, ods, eps.
