William Aaron//Het kan toch..(ZHU)

Het kan toch..

Een autobiografie is een ego trip'; het is onzinnig het anders te willen voorstellen.
Toch kunnen andere dingen een rol van betekenis spelen. In mijn geval was het een mezelf opgelegde therapie. Maanden achtereen was ik door een emotionele crisis gegaan. Dat leidde tot een reeks gebeurtenissen waardoor ik er grondig van overtuigd raakte een rigoureuze verandering in mijn leefwijze te moeten gaan toepassen. Jarenlang was ik uitsluitend homoseksueel gericht geweest. De verandering kwam in de vorm van mijn vastberaden besluit om voortaan serieus te proberen als hetero te gaan leven.
Met de gebeurtenissen van die kwellende maanden nog vers in mijn geheugen schreef ik er voor mezelf een verslag van. Ik noteerde alles wat ik me maar kon herinneren, vooral details die met mijn geestesgesteldheid te maken hadden. Tijdens het schrijven was ik er nog helemaal niet zo zeker van of ik wel zou kunnen volhouden. Toch bleef ik doorschrijven, al was het alleen maar om me voortdurend aan mijn beslissing te herinneren voor het geval ik ooit in de verleiding zou komen om op te geven en dus weer zou terugkeren in de homofiele wereld.
Het geval wilde dat de crisis voorbijging, dat ik niet op mijn beslissing terugkwam en dat die autobiografische aantekeningen in een la verdwenen. Daar bleven ze, zo goed als vergeten, vijf jaar liggen. Het kwam nooit in me op dat het ooit kon, laat staan zou worden, uitgegeven.
In de razendsnel veranderende wereld van de laatste tien jaar zijn er nieuwe mythen over homoseksualiteit ontstaan, nog voor de oudemythen definitief konden worden weggevaagd. Wat weten en begrijpen de meeste mensen toch weinig van de homowereld en wat zijn ze grif bereid propaganda als eenmaal homo, altijd homo' als juist te aanvaarden! Zelfs de specialisten op het gebied der psychologie en psychiatrie, die met beroepsgezag over het onderwerp gepubliceerd hebben, blijken maar weinig te weten van wat er onder de homoseksuelen uit de Amerikaanse middenstand omgaat.
Derhalve deze poging - met een voortdurend omzien in wijsheden en bespiegelingen achteraf. Ik heb naar een eerlijk verslag gestreefd, zonder vernisje van schaamtegevoelens, maar of het tot in de kleinste details precies klopt, zou ik niet kunnen zeggen. Wie heeft ooit volstrekt objectief over zijn eigen levenswijze kunnen oordelen? In ieder geval zijn alle beschreven gebeurtenissen werkelijk voorgevallen en ik heb geen van de voorkomende figuren uit mijn duim gezogen. Alleen zijn alle namen, met inbegrip van de mijne, veranderd. Om dit relaas onder pseudoniem te laten verschijnen, vond ik toch wel een moeilijke beslissing. Ik was impulsief genoeg om het er allemaal onder mijn ware naam uit te gooien en wat er ook van mocht komen op mijn hoofd neer te laten komen. Misschien zou ik wel, als onvervalste ijdeltuit, geweldig genoten hebben van een tijdelijke vermaardheid. Ook had ik er aanvankelijk weinig zin in om de waarheid rond mezelf achter een masker te verschuilen.
Aan de andere kant voelde ik er evenwel niets voor om bepaalde mensen te kwetsen, mensen die door een verslag onder mijn eigen naam niet zonder reden in moeilijkheden konden komen. In de eerste plaats geldt dat voor mijn ouders, voor wie ik diepe genegenheid koester, om maar te zwijgen van mijn schoonouders, die het zich ernstig zouden aantrekken als ze de vroegere levenswandel openbaar gemaakt wisten van de man aan wie hun dochter haar liefde schonk.
Mijn vrouw staat volkomen achter dit relaas, maar ze treedt niet graag in de openbaarheid en haar anonimiteit is voor ons beiden van belang. Bovendien zou ik mijn kinderen niet graag aan bekrompen spot willen blootstellen.
Ten slotte besloot ik een advies van Hamlet ter harte te nemen: Assume a virtue if you have it not' (,meet u een deugd aan als u ervan verstoken bent') en daarom verkoos ik te schrijven onder het pseudoniem
William Aaron